با این حال بایرن هم‌چنان سرزمینی کشاورزی باقی مانده است. هنوز هم بیش از نیمی از مساحت این ایالت زیر کشت می‌رود. هنوز هم بایرن بزرگ‌ترین تولید کننده‌ی مواد غذایی در آلمان است. و هنوز هم جمعیت روستایی این ایالت و نه شهروندان آن، راه و سمت سیاسی را مشخص می‌کند.
جشن آبجو
یکی از شاخص‌های ایالت بایرن، "جشن آبجو"ی آن است. این جشن که به جشن اکتبر هم معروف است، جشنواره‌ای است دو هفته‌ای که هر سال در آخر سپتامبر و آغاز اکتبر در مونیخ، پایتخت ایالت بایرن برگزار می‌شود.
این جشن، بزرگ‌ترین جشنواره از نوع خود و زبان آلمانی در جهان است و هر سال حدود شش میلیون نفر در آن شرکت می‌کنند. مرکز رویدادهای این جشنواره در محوطه بزرگی در نزدیک مونیخ قراردارد که به «سبزه‌زار ترز» مشهور است.
شش آبجوسازی معروف بایرن، چادرهای بسیار بزرگی در این سبزه‌زار برپا می‌کنند. در هر یک از این چادرها، حدود چندهزار تن جای می‌گیرند. آمار نشان می‌دهد که هر سال، نزدیک به ۶ میلیون لیتر آبجو در طول این جشن مصرف می‌شود.
اولین جشن آبجو در سال ۱۸۱۰، به مناسبت مراسم عروسی شاهزاده لودویگ اول برپا شد و چون بسیار موفق بود، سال‌های دیگر نیز تکرار شد.
"جشن اکتبر"، چند سالی است که به صحنه‌ی نمایش مد لباس‌های محلی این منطقه نیز تبدیل شده است.
شخصیت‌های سیاسی، اقتصادی و هنری ایالت بایرن، هنگام افتتاح و نوشیدن آبجو از لیوان‌های بزرگ آبجوی مختص این ایالت، لباس‌های محلی قدیمی خود را هم به نمایش می‌گذارند: شلوار چرمی برای مردان و پیراهن‌های تنگ و بلند چین‌دار با پیشبندهای مزین به تور برای زنان.
همیشه، تنها یک حزب
در ایالت بایرن با زبان آلمانی ، همواره حزب محافظه‌کار سوسیال مسیحی، (CSU) که نشان آن رنگ سیاه است، در انتخابات پیروز می‌شود.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، از سال ۱۹۴۵تا به امروز تنها یک نخست‌وزیر در بایرن برگزیده شد که به حزب سوسیال مسیحی تعلق نداشت و نامزد حزب سوسیال دموکرات (SPD) بود: ویلهلم هوگنر (Wilhelm Hoegner).
ولی از سال ۱۹۵۴ تا کنون حزب سوسیال دموکرات در این ایالت نتوانسته است، آرای قابل توجهی کسب کند.
از این‌رو گفته می‌شود که در بایرن در واقع ارکان حکومت سلطنتی، هم‌چنان برقرار است. با این که بساط آخرین شاه بایرن در سال ۱۹۱۸ برچیده شده است.